Masz pytania?

Dysfunkcjami związanymi z suchością pochwy są bolesność przy stosunku i mikrourazy. Problemowi można zaradzić stosując globulki zawierające m.in. kwas hialuronowy – można je kupić w każdej aptece, warto też stosować o lubrykanty (dostępne w drogeriach), które również ułatwiają współżycie. Zwiększenie nawilżenia minimalizuje ból i powoduje, że seksualność ma całkiem inny wymiar i na pewno nie będzie wiązała się z przykrymi doświadczeniami. Z nawilżania można uczynić element gry wstępnej, zabawy seksualnej, który także może dostarczać satysfakcji. Warto też sięgnąć po rozszerzacze pochwy, bo brak estrogenu to nie tylko dyspareunia (ból przy stosunku), ale również atrofia pochwy. Możemy więc ćwiczyć kupując malutkie wibratory, albo też tzw. rozszerzacze, które umieszcza się w pochwie – zaczyna się od mniejszych a z czasem przechodzimy do coraz większych. One też pomogą nam poznać swoją seksualność.

Do najczęstszych problemów dotyczących sfery seksualnej u kobiet leczonych z powodu raka jajnika należą: suchość pochwy, bolesne stosunki oraz zmniejszenie popędu seksualnego. 
Leczenie polega na stosowaniu hormonalnej terapii zastępczej – wyłącznie przy braku przeciwskazań, estrogenów miejscowo lub innych środków powodujących właściwe nawilżenie pochwy. Rozmowa z lekarzem prowadzącym, terapia prowadzona przez psychoonkologa, psychoterapeutę czy seksuologa przyniosą Ci największą korzyść.

Czynnikami, które wpływają na sferę seksualną u kobiet leczonych na raka jajnika są: obniżenie nastroju, strach i niepokój u pacjentki i/lub jej partnera, przebieg terapii onkologicznej oraz depresja. Dlatego ważne jest wsparcie psychoonkologa a niekiedy psychiatry. Działania uboczne chemioterapii takie jak przewlekłe zmęczenie, dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego dodatkowo potęgują brak zainteresowania seksem. 
To, co możemy zrobić, to przede wszystkim budować porozumienie z partnerem lub partnerką, zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i dać sobie czas. Warto, żeby też nauczyć siebie nawzajem jak rozpoznawać doznania, bo one mogły się zmienić. Dlatego warto na nowo poznać swoją seksualność, zastanowić się w jaki sposób ją pobudzić i przekazać to swoim partnerom. Seksualność zaczyna się w pojedynkę, kiedy poznajemy ważne obszary swojego ciała, tak żeby później móc powiedzieć, co lubimy a czego nie. Dlatego zaczynamy od siebie, uczymy się swojego ciała, swoich reakcji, później dzielimy się tym z partnerem/rką, by pomóc mu przełamać jego bariery, lęki, obawy, czy też wewnętrzny niepokój. Warto też sięgnąć po techniki mindfulness, które pomogą nam wsłuchać się w własne ciało. Pomocna może być także aktywność fizyczna, która pobudza ośrodki mózgowe, ale również zwiększa poziom endorfin, które odpowiedzialne są za polepszenie naszego nastroju. Kiedy masz lepszy nastrój, masz większą ochotę na seks. Ostatnia rzecz to nawiązywanie relacji i bliskości. To co będzie nas łączyło i zachęcało do współżycia, to bliskość, możliwość przytulenia się. Seks to może być również przytulenie, pogłaskanie, powiedzenie miłego słowa, całowanie ciała i poznawanie go centymetr po centymetrze może też budzić i rozpalić nasze libido.

Pierwszy krok to zmiana świadomości, że choroba to powód aby się wycofać z życia seksualnego. Absolutnie jednak nie powinnyśmy się do niego zmuszać. Nawet młode kobiety, wprowadzone podczas leczenia w przedwczesną menopauzę często odczuwają spadek libido. Libido może jednak spadać niezależnie od choroby, dlatego tak naprawdę trzeba cały dbać o jego poziom – niezależnie od chorób – i kiedy spada trzeba je podkręcać. Jak to robić? Rozbudzać fantazję i zmysły na wiele sposobów – np. zamknąć oczy, gładzić ciało i poznawać je centymetr po centymetrze, używać do tego olejków zapachowych, kremów, masażerów i wszelkiej możliwej kreatywności. Niektórym może pomóc założenie seksownej bielizny, w której np. poczujemy się lepiej, bardziej atrakcyjnie. Można także użyć gadżetów jeśli czujemy, że to jest to. Ważna jest także szczera rozmowa z partnerem czego potrzebujemy, a czego nie chcemy.

Każda kobieta w pewnym momencie odkrywa, co jej sprawia przyjemność, stymulacja jakiego obszaru sprawia, że czuje się spełniona. To może nastąpić w różnym wieku. Czasami nie jest to łatwe, bo partner nie zawsze jest dobrym przewodnikiem, albo nie zawsze potrafi spełnić potrzeby kobiety. Dlatego tak ważny jest dialog, rozmowa o tym co się lubi, wspólne odkrywanie swojego ciała. Nie powinnyśmy się denerwować kiedy partner czy partnerka niewłaściwie nas stymuluje. Błędem są także reakcje zbyt emocjonalne, które mogą ranić, zniechęcać, zamykać. Trzeba powolutku, krok po kroku pokazać w jaki sposób nas pieścić, jaką intensywność powinien mieć dotyk, jak przytulać, jak całować, żeby partner/ka zrozumiał/a, co tak naprawdę daje nam satysfakcję. To jest taki trudny moment, bo nikt z nas nie lubi, kiedy się mu zwraca uwagę, nikt nie lubi być pouczany, dlatego ważne by to nie było przewodnictwo mentorskie, tylko partnerskie. Im szybciej wskażemy na swoje potrzeby, na to co lubimy, co się nam podoba, tym szybciej dojdziemy do satysfakcji, spełnienia i przyjemności w seksie.

Dla wielu kobiet problemem, który wiąże się z seksualnością, jest ich wygląd zarówno po chemioterapii, jak i po zabiegu chirurgicznym. Całe szczęście, 80% zabiegów to są zabiegi oszczędzające pozwalające zachować pierś. Zabiegi, które wiążą się z amputacją piersi, z rekonstrukcją jednoczasową lub odroczoną, to jest coś, co może blokować kobietę w relacjach intymnych. Po drugie patrząc na fizjonomię, życie seksualne po chorobie się zmienia. Pacjentki są najczęściej wprowadzane we wczesną menopauzę, a to się wiąże ze spadkiem estrogenu a wraz z nim libido. Do tego dochodzi dysfunkcja w postaci suchości pochwy, związana z bolesnością podczas stosunku. Oznacza to, że niemożliwe są te same pozycje, albo te same wypracowane standardy partnerskie, które dotychczas się sprawdzały i dawały przyjemność. To powoduje u kobiet zniechęcenie, wycofanie się. U pacjentek po częściowej albo całkowitej amputacji piersi, często pojawia się problem „nie odczuwania” albo „innego odczuwania amputowanej piersi”, to także się wiąże z brakiem satysfakcji i przyjemności seksualnej i trudnościami w osiąganiu orgazmu. To nie tylko przyczyny stricte fizjologiczne. Ważny jest także aspekt psychologiczny.

Zarówno w przypadku amputacji piersi, jak i chemioterapii, może pojawić się problem ze stabilną samooceną. Poczucie własnej wartości wielu kobiet, uzależnione jest od otoczenia – jeśli mnie chwalą to jest wysokie, a jak coś idzie nie tak, momentalnie spada. Z powodu choroby wiele kobiet traci poczucie atrakcyjności. Zdarzają się przypadki, kiedy także partnerowi jest trudno udźwignąć chorobę kobiety i wycofuje się z życia rodzinnego, a to pogarsza sprawę. Wszystko to wpływa na to, że kobieta może czuć się bardzo nieatrakcyjnie i z tego powodu wycofuje się z życia społecznego, partnerskiego, intymności. W takiej sytuacji niezbędna jest rozmowa, dla pacjentki rozmowa ze specjalistami (psycholog, seksuolog), ale też rozmowa partnerem. Czasami warto a nawet trzeba podjąć terapię dla par. Ważne, by rozmawiać o swoich potrzebach, trudnościach, lękach, obawach, wstydzie. Kobiety często się boją tego jak zostaną odebrane przez partnerów. Pojawiają się kompleksy co do blizny, dysproporcji piersi albo jej braku. Do tego dochodzą problemy, związane z bolesnością (chociażby w trakcie stosunku), trudności w osiąganiu orgazmu, które też wynikają częściowo z lęków, z obaw i stresu. Wiemy, że orgazm kobiecy ma bardzo duże powinowactwo psychologiczne.

Terapie hormonalna lub chemioterapia niestety powodują spadek libido. Większość pacjentek ma zahamowaną pracę jajników a związany z tym spadek hormonów powoduje m.in. suchość pochwy, która może być problem lub barierą przy współżyciu. Ale spadek libido może być również efektem niskiej samooceny, spowodowanej leczeniem – skutkami chemioterapii lub operacji. Kiedy nie czujemy się atrakcyjne, nie mamy ochoty na seks. To, co możemy zrobić, to przede wszystkim budować porozumienie z partnerem lub partnerką, zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i dać sobie czas. Warto, żeby też nauczyć siebie nawzajem jak rozpoznawać doznania, bo one mogły się zmienić. Dlatego warto na nowo poznać swoją seksualność, zastanowić się w jaki sposób ją pobudzić i przekazać to swoim partnerom. Seksualność zaczyna się w pojedynkę, kiedy poznajemy ważne obszary swojego ciała, tak żeby później móc powiedzieć, co lubimy a czego nie. Dlatego zaczynamy od siebie, uczymy się swojego ciała, swoich reakcji, później dzielimy się tym z partnerem/rką, by pomóc mu przełamać jego bariery, lęki, obawy, czy też wewnętrzny niepokój. Warto też sięgnąć po techniki mindfulness, które pomogą nam wsłuchać się w własne ciało. Pomocna może być także aktywność fizyczna, która pobudza ośrodki mózgowe, ale również zwiększa poziom endorfin, które odpowiedzialne są za polepszenie naszego nastroju. Kiedy masz lepszy nastrój, masz większą ochotę na seks. Ostatnia rzecz to nawiązywanie relacji i bliskości. To co będzie nas łączyło i zachęcało do współżycia, to bliskość, możliwość przytulenia się. Seks to może być również przytulenie, pogłaskanie, powiedzenie miłego słowa, całowanie ciała i poznawanie go centymetr po centymetrze może też budzić i rozpalić nasze libido.

Pierwszy krok to zmiana świadomości, że choroba to powód aby się wycofać z życia seksualnego. Absolutnie jednak nie powinnyśmy się do niego zmuszać. Nawet młode kobiety, wprowadzone podczas leczenia w przedwczesną menopauzę często odczuwają spadek libido. Libido może jednak spadać niezależnie od choroby, dlatego tak naprawdę trzeba cały dbać o jego poziom – niezależnie od chorób – i kiedy spada trzeba je podkręcać. Jak to robić? Rozbudzać fantazję i zmysły na wiele sposobów – np. zamknąć oczy, gładzić ciało i poznawać je centymetr po centymetrze, używać do tego olejków zapachowych, kremów, masażerów i wszelkiej możliwej kreatywności. Niektórym może pomóc założenie seksownej bielizny, w której np. poczujemy się lepiej, bardziej atrakcyjnie. Można także użyć gadżetów jeśli czujemy, że to jest to. Ważna jest także szczera rozmowa z partnerem czego potrzebujemy, a czego nie chcemy.

Dysfunkcjami związanymi z suchością pochwy są bolesność przy stosunku i mikrourazy. Problemowi można zaradzić stosując globulki zawierające m.in. kwas hialuronowy – można je kupić w każdej aptece, warto też stosować o lubrykanty (dostępne w drogeriach), które również ułatwiają współżycie. Zwiększenie nawilżenia minimalizuje ból i powoduje, że seksualność ma całkiem inny wymiar i na pewno nie będzie wiązała się z przykrymi doświadczeniami. Z nawilżania można uczynić element gry wstępnej, zabawy seksualnej, który także może dostarczać satysfakcji. Warto też sięgnąć po rozszerzacze pochwy, bo brak estrogenu to nie tylko dyspareunia (ból przy stosunku), ale również atrofia pochwy. Możemy więc ćwiczyć kupując malutkie wibratory, albo też tzw. rozszerzacze, które umieszcza się w pochwie – zaczyna się od mniejszych a z czasem przechodzimy do coraz większych. One też pomogą nam poznać swoją seksualność.

Każda kobieta w pewnym momencie odkrywa, co jej sprawia przyjemność, stymulacja jakiego obszaru sprawia, że czuje się spełniona. To może nastąpić w różnym wieku. Czasami nie jest to łatwe, bo partner nie zawsze jest dobrym przewodnikiem, albo nie zawsze potrafi spełnić potrzeby kobiety. Dlatego tak ważny jest dialog, rozmowa o tym co się lubi, wspólne odkrywanie swojego ciała. Nie powinnyśmy się denerwować kiedy partner czy partnerka niewłaściwie nas stymuluje. Błędem są także reakcje zbyt emocjonalne, które mogą ranić, zniechęcać, zamykać. Trzeba powolutku, krok po kroku pokazać w jaki sposób nas pieścić, jaką intensywność powinien mieć dotyk, jak przytulać, jak całować, żeby partner/ka zrozumiał/a, co tak naprawdę daje nam satysfakcję. To jest taki trudny moment, bo nikt z nas nie lubi, kiedy się mu zwraca uwagę, nikt nie lubi być pouczany, dlatego ważne by to nie było przewodnictwo mentorskie, tylko partnerskie. Im szybciej wskażemy na swoje potrzeby, na to co lubimy, co się nam podoba, tym szybciej dojdziemy do satysfakcji, spełnienia i przyjemności w seksie.