Ostatnia aktualizacja: 29 lutego 2024
Jak diagnozuje się przewlekłą białaczkę limfocytową?
Specjalistą zajmującym się rozpoznaniem i leczeniem przewlekłej białaczki limfocytowej jest lekarz hematolog. Wizyta u niego jest konieczna aby postawić diagnozę, ustalić rokowanie, zalecenia i wskazania do leczenia. Hematolog prowadzi także terapię, czyli immuno – lub chemioterapię, gdy uzna, że jest taka potrzeba. Choroba często nie wymaga natychmiastowej terapii, a jedynie obserwacji. Polega ona na wykonywaniu prostych i regularnych badań – wywiadów z chorym, badań fizykalnych i kontroli morfologii. W takim wypadku ważna jest współpraca pacjenta z lekarzem rodzinnym lub internistą.
Przewlekłą białaczkę limfocytową rozpoznaje się albo na podstawie badania krwi (morfologia i badanie immunofenotypowe-cytometryczne), albo badania tkanki – najczęściej węzła chłonnego lub szpiku ocenianych w badaniu histologicznym. Dokładniejsze informacje na temat tych badań znajdziesz poniżej.
WAŻNA INFORMACJA: leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej może rozpocząć się miesiące, a nawet lata od momentu postawienia diagnozy. Bywa, że część chorych nigdy nie jest hospitalizowana. Aktualne badania dowodzą, że strategia oczekiwania z leczeniem do momentu pojawienia się wskazań terapeutycznych, jest postępowaniem właściwym i bezpiecznym dla chorego. Trwają badania kliniczne nad nowymi metodami terapii, które można włączyć już w chwili postawienia diagnozy. Na razie nie posiadamy dowodów na korzyść takiego postępowania.
Według obecnej wiedzy warto wiedzieć, że:
– wcześniejsze leczenie nie przedłuża życia,
– leczenie może powodować efekty uboczne,
– w przyszłości możemy mieć lepsze metody terapii niż obecnie (co zdarzyło się już kilkakrotnie w historii rozwoju leczenia PBL).
Zbieraj i przechowuj (w kolejności chronologicznej) wyniki przeprowadzonych badań. Niezwykle istotne jest porównywanie kolejnych badań ze sobą. W przewlekłej białaczce limfocytowej (w odróżnieniu od leczenia raków) bardzo często po rozpoznaniu następuje okres obserwacji tzw. Watch and wait (czekaj i patrz). PBL w większości przypadków nie leczy się od momentu rozpoznania, a jedynie po pojawieniu się wskazań do terapii.
Badania zlecane w celu potwierdzenia obecności przewlekłej białaczki limfocytowej – morfologia, badania genetyczne i obrazowe
Poniżej znajdziesz badania pod kątem przewlekłej białaczki limfocytowej, które może zlecić lekarz.
Pamiętaj, że badania dobierane są do indywidualnych potrzeb i sytuacji pacjenta. Nie wszystkie z nich muszą zostać wykonane w każdym przypadku.
Rozpoznanie choroby wg. Raia i Bineta
Rozpoznanie, jakie otrzymuje pacjent, obejmuje nazwę choroby – przewlekła białaczka limfocytowa. Niekiedy dodaje się nazwę B-komórkowa. Klasyczne klasyfikacje ryzyka to klasyfikacja Raia oraz Bineta.
Klasyfikacja Raia oceniana jest w stopniach od 0 do IV, gdzie 0 oznacza jedynie limfocytozę, I – powiększenie węzłów chłonnych, II – powiększenie śledziony i/lub wątroby, III – niedokrwistość, IV – małopłytkowość.
Klasyfikacja Bineta oceniana jest w stopniach od A do C i opiera się na liczbie zajętych obszarów limfatycznych – A <3, B >3, C – odpowiada III i IV stopniowi Raia.
Międzynarodowy wskaźnik rokowniczy CLL IPI ocenia się po wykonaniu badań genetycznych. Ponieważ charakter tej oceny jest dosyć skomplikowany, o interpretację poproś lekarza.
Potrzebujesz pomocy? Skorzystaj z naszej INFOLINII – tel. 22 105 55 30 od poniedziałku do piątku w godz. 17:00-19:00
W naszej infolinii dla pacjentek i pacjentów onkologicznych oraz ich rodzin pracują osoby z odpowiednim przygotowanym psychologicznym i merytorycznym – pomogą Ci rozwiązać różne problemy. W środy możesz skorzystać z porad interwentki kryzysowej, w czwartki i w piątki – również dietetyczki. Od wtorku do czwartku (w godz. 17:00-20:00) dyżuruje także koordynator onkologiczny.
Jak się przygotować do wizyty u lekarza?
Aby Twoja wizyta u lekarza przebiegła sprawnie, ważne abyś był/a odpowiednio przygotowany/a. Ułóż, najlepiej w porządku chronologicznym, całą dostępną dokumentację. Nawet, gdy może Ci się wydawać, że niektóre badania nie są potrzebne, weź je ze sobą; lekarz zadecyduje, czy weźmie pod uwagę informacje w nich zawarte. Do dokumentacji należą, m.in. wypisy ze szpitala, badania laboratoryjne i obrazowe, konsultacje innych lekarzy specjalistów oraz Twoja grupa krwi.
Możesz założyć sobie specjalny segregator, w którym będziesz zbierać wyniki i informacje. Dokumentację najlepiej umieszczać w koszulkach w segregatorze, a każdą koszulkę osobno oznaczyć.
Ważne jest, aby przemyśleć dotychczasowy przebieg choroby, tj., kiedy zaczęły się objawy; co spowodowało, że zgłosiłaś się do specjalisty; choroby onkologiczne występujące w rodzinie. Zbierz także informacje na temat: Twoich innych chorób; leków, które przyjmujesz (w dawkach); przebytych zabiegów operacyjnych oraz informacje o szczepieniach ochronnych. Na pierwszą wizytę zabierz też ze sobą WSZYSTKIE badania laboratoryjne jakie znajdziesz w domu oraz w swojej dokumentacji medycznej u lekarz rodzinnego.
Pacjent/tka, która współpracuje z lekarzem, mówi o swoich problemach, zapisuje sobie wcześniej pytania, które ją nurtują – to pacjentka dobrze przygotowana. Wtedy, w trakcie wizyty, jesteśmy w stanie maksymalnie spożytkować czas, który mamy.
Pamiętaj, że możesz pójść na wizytę w towarzystwie bliskiej osoby, która może zapamiętać przekazane przez lekarza informacje i wesprzeć Cię.
Przed rozpoczęciem leczenia możesz zabezpieczyć płodność!
Po otrzymaniu diagnozy, ale przed rozpoczęciem leczenia, warto porozmawiać z lekarzem o możliwościach zabezpieczenia płodności. Leczenie onkologiczne i sama choroba mają negatywny wpływ na układ rozrodczy, ale nie muszą przekreślać Twoich szans na rodzicielstwo. Więcej informacji na ten temat znajdziesz na stronie: MamRakaChceDziecko.pl.