Jak wygląda wznowa raka tarczycy?

To inaczej radiojodoterapia. Polega na podaniu pacjentowi jodu-131, który jest radioaktywną formą jodu. Komórki rakowe, szczególnie te wywodzące się z raka brodawkowatego i pęcherzykowego, często wychwytują jod. Dzięki temu radioaktywny jod-131 może niszczyć pozostałe komórki nowotworowe, które mogły przeoczyć wcześniejsze leczenie.

Leczenie jodem-131 jest najczęściej stosowane w przypadku nawrotu raka brodawkowatego lub pęcherzykowego, szczególnie gdy przerzuty znajdują się w odległych narządach, takich jak płuca czy kości.

Możliwe działania niepożądane: mogą wystąpić objawy, takie jak zmęczenie, suchość w ustach, zmniejszenie produkcji śliny, zmiany smaku, a w rzadkich przypadkach uszkodzenie szpiku kostnego lub innych tkanek.

.

Chirurgia jest opcją leczenia, gdy wznowa raka tarczycy jest zlokalizowana i operacyjna. Może obejmować ponowną resekcję węzłów chłonnych lub wycięcie guzków nowotworowych, które pojawiły się po pierwotnym leczeniu.

Możliwe działania niepożądane: powikłania związane z operacją, takie jak uszkodzenie nerwów (np. nerwu krtaniowego), problemy z gojeniem się rany, infekcje, a także powikłania związane z znieczuleniem.

.

Zwana radioterapią zewnętrzną. Polega na zewnętrznym naświetlaniu obszarów ciała dotkniętych nowotworem. Stosowana jest, gdy wznowa nie jest odpowiednia do leczenia radiojodem lub gdy nowotwór nie wykazuje wychwytu jodu – głównie w przypadku przerzutów odległych lub w sytuacji, gdy wznowa znajduje się w trudno dostępnych chirurgicznie miejscach, takich jak śródpiersie.

Możliwe działania niepożądane obejmują podrażnienie skóry, zmęczenie, problemy z przełykaniem, kaszel, a w dłuższej perspektywie czasowej – ryzyko wtórnych nowotworów w napromienianych obszarach.

Obejmuje chemioterapię, terapię celowaną (o tej metodzie więcej piszemy w następnym punkcie) lub immunoterapię. Leczenie systemowe jest stosowane w przypadkach przerzutowego raka tarczycy, który nie reaguje na inne metody leczenia, w tym radiojodoterapię.

Możliwe działania niepożądane: chemioterapia może powodować nudności, wymioty, utratę włosów, zmniejszenie liczby krwinek. Leki celowane mogą wywoływać nadciśnienie, biegunki, problemy skórne, a także zaburzenia czynności wątroby.

To nowoczesna forma terapii, która skupia się na hamowaniu specyficznych molekularnych mechanizmów odpowiedzialnych za rozwój i rozprzestrzenianie się nowotworu. Jest ona szczególnie skuteczne w przypadkach zaawansowanego raka tarczycy, który jest oporny na tradycyjne metody leczenia, takie jak chirurgia czy radiojodoterapia.

Leczenie celowane stosuje się również wtedy, gdy guz wykazuje specyficzne mutacje lub zmiany molekularne, które są celem dla leków celowanych lub w przypadkach występowania przerzutów, szczególnie do odległych narządów, takich jak płuca lub kości.

Leki stosowane w leczeniu celowanym, takie jak sorafenib, kabozantynib, wandetanib, selperkatynib działają poprzez blokowanie specyficznych białek lub receptorów na powierzchni komórek nowotworowych, które są kluczowe dla ich wzrostu i przeżycia. W przypadku raka tarczycy, szczególnie skuteczne są inhibitory kinaz tyrozynowych, które blokują aktywność enzymów zaangażowanych w szlaki sygnałowe komórek nowotworowych.

Aby podjąć terapię tą metodą, pacjent powinien być w dobrym stanie ogólnym ze względu na potencjalnie intensywne działania niepożądane. Podczas leczenia celowanego musi być regularnie monitorowany – często konieczne jest dostosowanie dawki lub zmiana leku w zależności od odpowiedzi na leczenie i tolerancji pacjenta.